Column: Vlekken

door Anita Borst

Biologisch, lokaal, puur en zelfgemaakt. Ik zeg niet dat ik nooit patat haal, en de Thai hier in het dorp maakt betere curry dan ik, maar over het algemeen eten we redelijk gezond. Ik vind koken leuk, weet je. Ik vind het supercool om mijn eigen bouillon te trekken en daar vervolgens een goddelijk soepje van te brouwen. Mijn gietijzeren stoofpan draait overuren, maar hij kan het hebben. Op goede dagen zing ik er zelfs bij. 

De mannen in ons huishouden zijn kieskeurige eters, de vrouwen zijn bourgondiërs. Ik kook dus sowieso altijd voor een dankbaar publiek, namelijk mijzelf en mijn pleegdochter. Dat geeft voldoening. Ik ben een gelukkige huisvrouw. Heus. Totdat we aan tafel gaan in elk geval. Want zodra er daadwerkelijk gegeten wordt, verandert mijn keuken binnen vier seconden van een idyllisch tafereeltje uit de jaren ’60 naar een splatterscène à la Quentin Tarantino. Maar dan met groenten. 

“Je moet ze ook niet zelf laten eten!” hoor ik wel eens. En misschien hebben ze gelijk. Als de kleine meid nou gewoon in haar kinderstoel zat te wachten op een hapje voor mama en een hapje voor papa en een hapje voor de kat van de buren op de hoek, dan bleef mijn keuken vast veel langer sixties-schoon. Maar hoe leuk ik koken ook vind, opeten doe ik nog veel liever. En daar heb ik amper tijd voor als ik de hele maaltijd hongerige kindertjes moet voeren. Dus dat voeren, dat doen ze maar lekker zelf

Erwtensoep en yoghurt zijn het ergst, die komen makkelijk tot aan het plafond. Maar laat het maar aan mijn kinderen over om ook van patat en sperzieboontjes een puinhoop te maken. Gelukkig word ik steeds handiger in het opruimen. Rijst moet je de volgende ochtend opvegen, dan plakt het niet meer. Patatjes moet je niet op de grond laten liggen, want dan worden ze later alsnog opgegeten. Fruit moet je oprapen voordat er iemand in stapt. Het went. En met een slabbetje-met-mouwen houd je de kleren soms ook relatief schoon. 


Binnen vier seconden verandert mijn keuken in een splatterscène à la Quentin Tarantino

Dat wil zeggen, de kleren van de kinderen. Mijn eigen outfits verraden nu al ruim vier jaar dat ik moeder ben. Ik weet niet of het nou echt aan mijn kinderen ligt of dat het bij alle kinderen hoort, maar ze geven af! Melkvlekken, snotvlekken, poepvlekken, etensvlekken in alle kleuren van de regenboog, viltstiftvlekken, geplette rozijntjes, yoghurtkusjes, je kunt het zo gek niet bedenken of ik heb er ervaring mee. En mijn wasmachine ook. 

Ik zou heel stoer kunnen zeggen dat dat er nu eenmaal bijhoort als je moeder bent. Meestal ben ik er ook best laconiek in. Ik heb nog nooit commentaar gekregen op mijn vlekkerige stijltje, zelfs niet van mijn moeder of mijn zus, dus zó verschrikkelijk zal het niet zijn. Maar stiekem hè, stiekem baal ik er wel eens van dat ik geen enkele jurk langer dan een dag schoon kan houden. Stiekem overweeg ik zelfs een schort te maken voor tijdens het koken én tijdens het eten. Eentje met mouwen, net als die van mijn pleegdochter. En dan ga ik zelf ook een keer in de erwtensoep slaan. 

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

De financiële crisis als leermoment

De financiële crisis als leermoment

Het was eind jaren tachtig. Ik was acht jaar oud en het gezin waarin ik opgroeide zocht naar een nieuwe balans na de komst van een nieuw zusje, het derde kind in ons gezin. Mijn vader had werk, maar wat hij ermee verdiende was geen vetpot. De auto werd voor veel...

Het kunstje dat opvoeden heet

Het kunstje dat opvoeden heet

'Dennis, ik vind het niet leuk als je op de muren tekent', zegt een vader aarzelend tegen zijn zoontje van zes. Dennis tekent nog vrolijk even door, terwijl zijn vader de laatste berichten op zijn smartphone checkt. 'Mijn poppetje is mooi geworden hè’, zegt Dennis...

Tips voor opvoeden zonder straffen

Tips voor opvoeden zonder straffen

Opvoeden zonder te straffen, dikke kans dat jij dat wilt. Het is alleen niet heel gewoon in onze maatschappij. Hoe moet je iets meester worden als je weinig voorbeelden krijgt? Ik dacht: ik ben er nu 13 jaar mee bezig, wie weet heb je wat aan mijn ervaringen. Als...

Creëer je eigen stam: je netwerk als opvang

Creëer je eigen stam: je netwerk als opvang

Ik koos ervoor om minstens het eerste levensjaar van mijn zoontje thuis te blijven. Ik was gelukkig in de positie dat ik dit kon en had zelfs graag financieel een stapje terug willen doen voor deze prachtige tijd thuis. Gelukkig kon ik de uurtjes als zoonlief sliep op...

Boekrecensie: Celia Ledoux is Mama

Boekrecensie: Celia Ledoux is Mama

Er zijn weliswaar ontzettend veel boeken op de markt over zwangerschap en baby’s, maar ze hebben vaak een probleem. De ene stapel neemt moeders niet helemaal serieus, de andere stapel neemt het ouderschap juist weer zo serieus dat het wel een drilkamp lijkt. Veel...

Begrenzen mag! (en móet soms)

Begrenzen mag! (en móet soms)

Wij mensen zitten vol sociale normen. Onze kinderen krijgen een flinke dosis beleefdheid mee. Goed opgevoed! zeggen we dan. Maar een grote mond is soms gewoon nodig. Begrenzen mag en moet.  Bang voor je grens ‘Veel mensen zijn bang om hun grens aan te geven’, vertelt...

GRATIS EDITIE KIIND

Lees Kiind stiekem lekker gratis. Download editie OER! Je ontvangt meteen ook de nieuwsbrief vol inspiratie - waarvoor je je ieder moment kunt uitschrijven.

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0