Zeurende ouders moeten hun mond houden? Het artikel van Jan van Mersbergen ‘Ouders komen in opstand: de juf is niet goed genoeg’ deed heel wat stof opwaaien. De ouders-van-tegenwoordig kregen er flink van langs. Want ze zijn te veeleisend, paniekerig en laten kinderen teveel bepalen. De afgelopen tien jaar zijn kinderen en school niet veranderd, maar ouders wel, zo luidde het oordeel.
Platforms als Vrouw en Me-to-We bejubelden het stuk van Van Mersbergen en noemden ouders van tegenwoordig azijnpissers die eens een beetje moeten dimmen. Want behalve dat het niet fijn is voor de juf krijgen we van al ons zeuren onopgevoede vervelende kinderen. En dat is voor niemand leuk.
De andere kant
Ondanks dat er heus ouders zullen zijn die ongenadig kunnen zeuren is er ook een andere kant. In haar stuk ‘Ik ben zo’n ouder’ laat Lisette ons die kant zien. Want wanneer je vertelt dat je kind hooggevoelig of hoogbegaafd is, sta je direct al 1-0 achter, schrijft ze. En dat kan ik me voorstellen. Want zodra je het woord hoogbegaafd in je mond neemt, word je al snel gezien als de ouder van een verwend sneeuwvlokje. Steeds vaker wordt er in de media sarcastisch geschreven dat iedereen tegenwoordig hoogbegaafd of anderszins bijzonder is.
Maar in de praktijk gaat het volgens Lisette zo: ‘Wij zitten in die eerste week al bij de juf op gesprek. Als wij met pijn en moeite, en met behulp van duurbetaalde (door ons) kindercoaches en kinderpsychologen een dossier hebben opgebouwd, kunnen wij wel gillen als de leerkracht zegt ‘dat ze het dossier niet leest omdat ze eerst zelf een beeld wil vormen van het kind’. Als we langer wachten, weten we dat er weer andere excuses zijn: voor de herfstvakantie hebben alle kinderen een dipje, de sinterklaastijd is een drukke tijd, en na de kerst gaat het tempo omhoog. Er is zo weer een schooljaar voorbij zonder daadwerkelijke stappen. En onze kinderen hebben die extra begeleiding zo hard nodig!’
Zelf ben ik de grootste zeurmoeder aller tijden
Aanpassen
Tegen een kind met een IQ van 60 zegt niemand dat het zich ‘gewoon maar moet aanpassen’ betoogt Lisette. Dus waarom zou een kind met een IQ van 140 dat wel moeten? Dat hoogbegaafde kinderen echt anders leren en zelfs een volledig eigen leerweg nodig hebben schreef Sandii eerder al in haar artikel over de fixed mindset. Dan kun je wel stellen dat ouders tegenwoordig teveel zaniken, maar wanneer er geen passend onderwijs is zal dat er moeten komen. En dat begint meestal toch echt met een gesprek met de leerkracht.
Zelf ben ik de grootste zeurmoeder aller tijden! Ik haalde mijn zoon van school omdat ik het beter weet dan de juf. Dat klinkt arrogant, maar ik zag al vrij snel in dat de school geen passend onderwijs kon bieden. Juist om te voorkomen dat ik elke week de juf aan haar jasje moest trekken om passend onderwijs te bewerkstelligen, besloten mijn man en ik het zelf te doen door thuisonderwijs te geven. Nu we vijf jaar verder zijn blijkt dat dit de beste keuze is die wij voor onze zoon konden maken. Maar thuisonderwijs is niet voor iedereen een optie en ook niet voor ieder ouder-kindpaar een passende oplossing. Als thuisonderwijs niet de heilige graal is, hoe zorgen we dan voor passend onderwijs? Want dat het nodig is staat buiten kijf – dat vinden niet alleen zeurende ouders.
Het systeem faalt
Zo legden afgelopen juni een heleboel leerkrachten hun werk een uur stil. Ze hoopten zo aandacht te vragen voor de hoge werkdruk, het lage salaris, het gebrek aan leerkrachten en de overvolle plofklassen. Leerkracht Julia Steenbergen benadrukte dat hoewel de druk op leerkrachten immens is, de echte slachtoffers van het wanbeleid op scholen de kinderen zijn. En ja, ze nam echt het woord wanbeleid in de mond en besloot haar hartenkreet met deze confronterende realiteit: ‘Het is ook uw kind dat lijdt onder de besparingen. Dat misschien net over het hoofd gezien wordt. Of weer een vluchtig voorbereide les voorgeschoteld krijgt omdat er geen tijd was. Dat helaas niet zo goed kan spellen omdat er geen tijd voor was. En daarom sta ik vaak met tranen in mijn ogen voor de klas, luister ik met frustratie naar de onwetendheid van meneer Dekker en daarom staak ik mee. Kinderen, ouders, doe toch mee! Het gaat om veel meer dan dalende beloningen en aanzien. We laten onze kinderen in de steek. Kinderen komen chronisch tekort in dit land en dat moet veranderen.’ Vind je het gek dat leerkrachten massaal beginnen te klagen?
Het schoolsysteem moet op de schop
Uitval van jonge kinderen
En niet alleen leerkrachten trekken aan de bel. De inmiddels duizenden thuiszitters zijn wat mij betreft het grootste bewijs dat het huidige schoolsysteem faalt. Want nooit eerder vielen zoveel kinderen uit. In een eerder artikel over thuiszitters schreef ik dat we ons de volgende vragen zouden moeten stellen.
- Waarom vallen er zoveel kinderen uit?
- Waarom lukt het maar zo weinig scholen om maatwerk te leveren aan kinderen die dat nodig hebben?
- En waarom weigeren scholen steeds vaker kinderen die aan de boven- of onderkant wat extra’s nodig hebben?
En dat allemaal ondanks dat zij een zorgplicht hebben. Kun je nog wel stellen dat ouders teveel zeuren wanneer het systeem zo ontzettend veel kinderen in de kou laat staan?
Ouders van tegenwoordig zijn geen azijnpissers
Systeem op de schop
Is er hier sprake van barking up the wrong tree? Een beetje wel natuurlijk, want leerkrachten kunnen ook geen ijzer met handen breken. Maar waar kun je als ouder terecht voor een oplossing op de korte termijn? Precies, dan kom je uit bij de leerkracht. In de hoop dat er op individueel vlak iets kan veranderen. Bij voorkeur voordat jouw kind de basisschool heeft verlaten. De oorzaak ligt niet bij de ouders en ook niet bij de leerkrachten. Zeurende ouders en leerkrachten hebben gewoon gelijk: het starre, zwaar verouderde schoolsysteem moet hoognodig op de schop. Dus misschien moeten we in plaats van naar de juf de straat op gaan met z’n allen. Om even lekker op z’n jaren zestig van ons te laten horen!
Meer weten?
Dolores Leeuwin vlogde over de kritiek op zeurende ouders
Free to learn, Peter Gray
