Toen mijn kleine twee jaar en een week oud was, zaten we met z’n allen op de bank wat te praten. Mijn kleine scharrelde wat in de kamer rond. En ineens liep ze naar ons toe: ‘Kijk, potje plast’, zei ze. En dit is hoe ze zindelijk werd, ook de dagen erna. Ik was blij verrast.
Een kwestie van trainen?
Ik probeer in mijn opvoeding in alles vertrouwen als uitgangspunt te nemen: dat een kind van nature sociaal is en niets anders wil dan bij de groep horen. Ik hoef dus niet de hele dag boven haar te helikopteren om te kijken of alles wel goed gaat. Ik hoef alleen beschikbaar te zijn. Door die bril probeerde ik ook naar het zindelijk worden te kijken. ‘Training’ is een woord dat ik hier niet vind passen. Als je iemand wilt trainen, dan ga je ervan uit dat het zonder jouw hulp niet gaat gebeuren. Toen ik me verdiepte in zindelijkheid, ontdekte ik veel ideeën als dansjes en liedjes om het leuk te maken of beloningen als het gelukt was. Ik bekeek het allemaal eens en dacht bij de meeste dingen: nee. Conditioneren laat ik aan Pavlov over. En oh ja, ik heb haar nooit tegen haar wil op het potje gezet, ook niet als ze aan het plassen was. Het lijkt me dat dit een aversie tegen het potje kan creëren.
Trainen? Dan ga je ervanuit dat het zonder jouw hulp niet gaat gebeuren
Geduld
Ik besloot dus om randvoorwaarden te creëren en dan maar af te wachten. Ik deed het volgende:
1. Ik kocht een potje. 2. Eh…
Dat was alles. Ik zocht voor haar een potje uit bij de kringloop en deed regelmatig haar luier uit. Ik gaf haar natuurlijk wel uitleg hoe het potje werkte en liet haar erop zitten. Ook vroeg ik regelmatig of ze moest plassen en dat dat op het potje kan. Er was weinig interesse in het potje…
Als ik vroeg: ’Moet je plassen?’, dan zei ze ‘Nee-heeeeee.’ Oké, duidelijk.
Mijn verwachting was dat het in een paar weken gepiept zou zijn, maar het is zeker wel een half jaar zo gebleven. Mijn vertrouwen dat het wel goed zou komen wankelde nu en dan, maar ze had me in allerlei dingen tot nu toe positief verbaasd, dus ik bleef vertrouwen.
Poep!
De onmetelijke fascinatie met mijn wc-gang was altijd al aanwezig. Haar aandacht was vooral heerlijk als ik op een openbaar toilet zat en zij weer vol graagte over de wc-bril keek: ’Poep, mama, poep!’ roepend. Als ik dan fluitend omhoog keek en gegeneerd zweeg, dacht ze dat ik haar niet gehoord had en riep nog harder: ‘Poep, mama!’. ‘Eh, ja,’ zei ik dan. Vriendelijk knikkend naar de andere mensen die stonden te wachten liep ik dan heel cool de wc weer uit. ‘Ja mensen, ik poep’, dacht ik dan.
Jong geleerd…
Als ouder bepaal je niet wanneer je kind zindelijk wordt. Wel kun je je kind de kans geven om zelf zindelijk te worden, met de aanwezigheid van een potje en uitleg erover. Het belangrijkste: neem je kind mee naar de wc. Wees een Ware Inspiratiebron op de wc, tot je kleine er vanzelf zin in krijgt.
Dit artikel verscheen eerder in de hartstikke uitverkochte eerste editie van het tijdschrift Kiind. Neem snel een abonnement en vis nooit achter het net! Tip: geef een abonnement voor de feestdagen. Als je abonnee bent, is dat ook nog eens heel voordelig.
Annemieke Nieborg volgt haar hart en is ondernemend. Ooit begonnen met economische artikelen voor o.a. ‘the New York Post’ en ‘die Zeit’. Dol op pietepeuterige technische reparaties. Sinds de geboorte van haar dochter is ze gepassioneerd schrijfster over leven met kinderen.
