Op Koninginnedag 2009 was ik ruim 41 weken zwanger. Ik baalde als een stekker en zat echt te wachten tot de kleine zich aandiende. Mijn eerste bevalling duurde 22 uur en eindigde na een vreselijke autorit in het ziekenhuis. Ik wilde nu graag thuis bevallen en was bang dat dit zou mislukken, omdat ik met 42 weken zou moeten worden ingeleid. Die bewuste 30 april pleegde een man die vreselijke aanslag in Apeldoorn, waarbij vijf mensen omkwamen. Iets later hoorde ik dat het nota bene een plaatsgenoot was. Ineens was ik toen dankbaar dat ons kindje nog even bleef zitten en berustte ik in de situatie.
De eerste dag van mei had ik een wat zwaar gevoel in mijn buik. Ik sloeg er weinig acht op en at ’s avonds nog gewoon pannenkoeken met het gezin mee. Voor de zekerheid hield ik het er bij twee, want ik kan me de nasi met satésaus van de eerste bevalling nog levendig voor de geest halen. Zwaar tafelen is geen pretje als je vervolgens moet overgeven. Na wat flinke krampen besloot ik mijn moeder te bellen om Sten van 4 op te komen halen. Het leek me nog niet urgent, omdat de weeën nog maar net gestart waren, maar ik besloot het zekere voor het onzekere te nemen. Ik zei er wel bij dat ze rustig aan kon doen. En toen begon het. Ik dacht dat ik moest poepen en kwam niet meer van de wc af. De weeën waren zo enorm heftig en volgden elkaar zo snel op dat ik het uitschreeuwde! Ik voelde me er goed bij, was niet in paniek en besloot alle puftechnieken te laten voor wat ze waren en volgde mijn instinct.
Na ongeveer een uur kwam mijn moeder binnen en ging naar boven om mijn man Nard af te lossen bij Sten, die op dat moment in bad zat. Mijn vliezen braken en Nard belde verloskundige Bianca. Plotseling voelde ik een enorme druk van onderen en besefte dat het hoofdje ‘stond’. Ik voelde met mijn hand en besefte dat de baby eraan kwam. Ik waarschuwde mijn man die wederom Bianca belde. Ik raakte in mezelf gekeerd en wist dat ik op mijn eigen kracht moest vertrouwen. Ondanks de onverwachte situatie was ik niet in paniek en voelde ik me vooral opgewonden dat ik het dit keer helemaal zelf mocht doen. Ik riep zelfs een aantal maal hoe gaaf het was. De verloskundige zei aan de telefoon dat ik moest gaan liggen. Eerst riep ik dat ik dat niet kon, maar Nard hield vol en ik viel in de gang vanaf het toilet neer op de grond onder de kapstok. De verbinding met Bianca werd in alle hectiek per ongeluk verbroken.
Zonder dat ik actief hoefde te persen, werd de baby geboren. Nard ving hem op, haalde de navelstreng om zijn nekje weg en wreef hem droog. De baby ademde, maar huilde niet en was een beetje grijs. Mijn moeder en Sten zijn ook naar beneden gekomen. Onze oudste was absoluut niet bang of geschrokken. Nadat de baby was gaan huilen keken we samen onder de doek of hij een broertje of een zusje had gekregen. Het is een jongen en resoluut noemde Sten zijn naam: Jouke. Bianca kwam lachend binnen. Later vertelde ze dat iedereen in de gang zo straalde, dat het onmogelijk was om niet te grijnzen.
Die nacht deden we geen oog dicht en haalden we aan één stuk door herinneringen op. Wat geweldig om op deze manier in 70 minuten je kind op de wereld te mogen zetten. Het was een bijna religieuze ervaring en ik voelde me oneindig dankbaar. Voor mij was het ook een levensles. Ik ben een enorme control freak, maar heb geleerd om dingen meer los te laten. Ik denk dat mijn eerste bevalling mede zo lang duurde doordat ik alleen maar ‘in mijn hoofd zat’ en alles volgens het boekje wilde doen. Ik kon me toen niet aan de situatie overgeven. Na deze bijzondere tweede geboorte durfde ik ineens als freelancer voor mezelf te beginnen. Het was net het laatste zetje dat ik nodig had. Mijn zelfvertrouwen is toegenomen. Het verschil in karakter tussen mijn kinderen past precies bij de manier waarop ze ter wereld zijn gekomen. Sten is meer afwachtend en een denker. Jouke is een zelfverzekerd en evenwichtig mannetje. Samen waren we klaar voor deze bevalling.
- Naam: Rinske Piek
- Leeftijd: 40
- Woonplaats: Huissen
- Beroep: Educatief redacteur
- Moeder van: Sten (9) en Jouke (4)
Dit verhaal vind je terug in ‘Geboren! 30 bijzondere bevallingsverhalen.‘ van Bertho Nieboer en Marieke van Gene. Het idee ontstond in december 2012, toen Bertho Nieboer als @DokterBertho tijdens de Serious Request-actie een oproep deed om je eigen bevalling in een tweet samen te vatten. Per tweet zou hij € 0,50 doneren aan de actie. Er kwamen ruim 220 tweets binnen. De netto-opbrengst van het boek komt ten goede aan het Mulago hospital in Oeganda.
