Ik voel ineens dat ik zwanger ben. Zomaar, uit het niets. Sommige dingen vóel je! Vanuit je onderbuik of fingerspitzen of misschien gewoon omdat het niet de eerste keer was, maar ik voelde het dus. Lastig, want ik zat net in de auto onderweg van mijn ouders naar huis. Impulsief pak ik de eerste de beste afslag naar een naburig dorp om een test te kopen. Omdat ik het ineens zó zeker denk te weten en zó graag bevestiging wil, loop ik maar meteen binnen bij de supermarkt ernaast. Daar parkeer ik de buggy, waarin mijn peuter zit én mijn kleuternichtje, in het ruime voorportaal van de klanten-wc. Om maar meteen over de test te plassen. Sneller dan alle keren daarvoor, verschijnen er twee blauwe streepjes. YES! Ik wíst het! SHOOT! Niemand om mijn blijdschap mee te delen hier!
Ik sjor mijn kleren weer enigszins fatsoenlijk, kom uit de wc en kijk mijn lieve nichtje stralend aan. Ze straalt terug. Kleuters weerkaatsen altijd gretig terug als het om stralende tantes gaat. Behalve als ze moe zijn of een rood oortje hebben, maar dat is weer een ander verhaal. Ik reken een brood af, want ik moet toch een brood en reken grijnzend af. Ik voel de kramp in mijn kaken en zie de verbaasde blik van de kassier, maar ik krijg mijn gezicht niet neutraal. Onmogelijk. Nieuw leven, kassajongen! Nieuw leven! In. Mijn. Buik!
Er zijn vrouwen die er een ‘momentje van maken’
Ik rol de buggy zo snel mogelijk terug naar de parkeerplaats, klik beide kinderen in hun gordels en eenmaal in de auto bel ik mijn moeder. Voicemail. Dan maar weer de snelweg op. Een kwartier later belt ze terug, dus neem ik weer een afslag. Mijn moeder hoort het nieuws, laat alles vallen waar ze mee bezig is en rijdt direct naar dezelfde afslag.
‘Niks zeggen nog hè?’, fluister ik samenzweerderig en we geven elkaar nog een dikke knuffel. Dank je wel voor moeders die alles laten vallen voor belangrijk nieuws.
Ik stap in de auto met het vaste voornemen om het deze keer verder eens goed aan te pakken. Er zijn vrouwen die er een ‘momentje van maken’, wanneer zij het heugelijke feit aan hun lief vertellen. Die serveren dan ‘s avonds koffie met een gebakje, met daarin – verrassing! – ludiek hun blauwgestreepte test gestoken. Zoiets wil ik ook wel eens.
Heel de dag verder fantaseer ik over zijn blije gezicht. Ik op de bank… hij op de bank… ik geheimzinnig doen… hij geen idee… Tot hij me ‘s avonds vanuit de auto belt. Hij belt iedere dag onderweg naar huis om alvast even over de dag te kletsen.
‘Hoi’
‘Hóóóói! HALLO! JA! Leuk! Dat je belt! Ik bedoel: fijn! Ehhh… Hoi. Hoe is het?’
‘Tirs? Je stem klinkt raar, is er iets bijzonders?’
‘Nééé hoor.’
(Verdikkie)
‘Oké… Fijne dag gehad?’
‘Ja hoor, kom je naar huis? Ik bedoel, je bent onderweg? Fijn, gezellig! Kunnen we vanavond misschien even… Nou ja, samen even op de bank. Qualitytime! Jij en ik. Als je tijd hebt?’
‘Tirza…’
‘Ja?’
‘Ben je zwanger?’
Mijn lief voelt dus ook. Fingerspitzen en onderbuik. Blijkbaar.
Of ik ben gewoon een open boek.
Tirza van Schie vormt een huishouden met haar man, vier kinderen en haar tien jaar oudere, maar verstandelijk eeuwig zevenjarige zus. Ze publiceert versjes en blogjes op lentezoet.nl en heeft nu ook haar echte versjesboek in de winkels/onze webwinkel liggen!
