Nog bijna dagelijks vraag ik mezelf af wat er nu eigenlijk is gebeurd. Ineens was ik alleenstaande mama, terwijl ik daarvoor de mogelijkheid had om naar alle uithoeken van te aarde te zwerven. Toch wist ik al zeven maanden voor mijn zoon geboren werd, dat ik er op dat moment alleen voor zou staan.
Ik probeerde me voor te bereiden op het ouderschap. Ik bedacht hoe ik het zou aanpakken vanuit mijn principes en idealen, maar hoe het zou voelen om mama te zijn wist ik niet. Dat de eerste paar maanden ontzettend zwaar zouden kunnen zijn, had ik ook nergens gelezen. Bijna iedereen zei tegen me ‘Goh, ga jij het alleen doen? Knap hoor!’ Alsof ik een andere optie had.
Mijn wereld was als fulltime reiziger zo groot als het universum en is in minder dan een jaar tijd gekrompen naar een speldenknopje. Ik behoorde ineens tot de groep vrouwen wier wereld volledig om babykleertjes en borstvoeding draait, in plaats van bucketlists en reisbudgetten. En hoewel ik nooit meer alleen zal zijn, heb ik me als pasgeboren moeder eenzaam gevoeld. Tussen reizigers heerst vaak een samenhorigheidsgevoel, een gevoel van verbondenheid dat ik in Nederland vaak mis.
Trial and error
Van de voor – en nadelen die kleven aan het alleenstaand ouderschap, is een groot nadeel wat mij betreft het besef dat je álle poepluiers en huilbuien alleen mag oplossen. Je kunt het werk niet aan iemand overdragen, je baby in andere troostende handen geven als het bij jou even niet lukt. Ook ontbreekt het dagelijkse klankbord om te sparren en te overleggen: of je de huisarts wel of niet moet bellen bijvoorbeeld.
De grootste aanpassing echter was voor mij waarschijnlijk niet praktisch maar mentaal: ik had het gevoel voor eeuwig en altijd beperkt te zijn, gevangen te zitten in mijn eigen leven. Gelukkig heb ik mezelf inmiddels wegwijs gemaakt in mijn universum op speldenknopformaat. Door trial and error ben ik heel wat wijzer geworden op het gebied van luieruitslag en de drie R’s (waar ik overigens gelukkig te chaotisch voor ben). En vooruit: de keerzijde van niet kunnen overleggen is, dat ik nooit compromissen hoef te sluiten!
Hulptroepen
Mijn zoon slaapt, heerlijk knus, lief naast mij in bed. Ik geef al zeven maanden borstvoeding op verzoek en dat combineert geweldig met samen slapen. Inmiddels zijn we een topteam, zelfs als hij aan het nachtbraken is vanwege doorkomende tandjes.
We zijn niet al sinds zijn geboorte een topteam, helaas. De eerste paar maanden was ik regelmatig een zenuwinzinking nabij. Vaak had ik acuut hulp nodig. Ik was dan zo intens verdrietig en verward, dat ik er echt zelf niet uit kon komen. Gelukkig was er de telefoon. En een van mijn vrienden of familieleden kwam dan om mijn zoontje over te nemen, wat te eten en te drinken voor me te maken én om mij te kalmeren.
Sinds ik moeder ben, ben ik nog meer overtuigd geraakt van leven in verbondenheid zoals in een woongemeenschap vaak de insteek is. Ieder mens heeft een moment nodig om tot zichzelf te komen. Ik begon me een stuk beter te voelen vanaf het moment dat ik mijn zoon op een vaste middag naar een vriendin bracht. Dat gaf me ruimte voor mezelf, iets om naar uit te kijken. In het begin verviel ik in huishoudelijke klussen, maar al snel genoot ik van grote latte macchiato’s met slagroom en een tijdschrift.
“It takes a village to raise a child”, in mijn geval ‘a baby.’ Je kunt echt een baby niet zonder andere mensen grootbrengen.
Samen met mijn kind
Helaas heb ik een nogal versnipperd netwerk, wellicht te wijten aan mijn vele reizen. Deze situatie dwingt me om, als ik aan mezelf toe wil komen (en vooruit: enigszins aan het huishouden) mijn kind meer te betrekken bij mijn leven dan ik ouders om me heen zie doen. Ik wil alleen een beroep doen op oppas als ik ook echt daadwerkelijk ergens heen moet waar ik mijn zoon niet kan meenemen.
De eerste drie maanden heb ik mijn zoon ontzettend veel in de draagdoek gehad. Tijdens het huishouden, was ophangen, koken en boodschappen doen. Als ik een boek aan het lezen was op de bank (een hobby) lag hij lekker tegen me aan te slapen.
Je kunt een baby niet zonder andere mensen grootbrengen
Na twee maanden heb ik de box opgeruimd, omdat ik graag op gelijke hoogte met mijn zoon wil kunnen leven en communiceren. Als ik groenten snijd, de was opvouw of stof aan het knippen ben, ga ik lekker bij mijn kindje op de grond zitten. Als ik aan het koken ben, zet ik hem in de kinderstoel in de keuken en geef hem iets van plastic of hout uit de keukenkastjes. We gaan samen in bad en regelmatig doe ik samen met hem een middagdutje.
En gelukkig vindt mijn kind het leuk als ik gitaar speel (of hij kan gewoon zijn vingers nog niet in zijn oortjes stoppen)! We doen daarnaast elke dag een dansje in de woonkamer.
Eropuit!
Eigenlijk is het maar goed dat mijn wereld zo groot is als de knop van een speld, want de wereld van mijn zoontje is dat ook. Onze werelden worden stukje bij beetje groter en gaan daarin samen op. De eerste stap zette ik letterlijk door in de trein te stappen en op pad te gaan, met mijn zoon in de draagdoek een dagje op en neer naar de andere kant van het land.
Die eerste keer dat ik in de trein zat met mijn kind slapend tegen mij aan en mijn favoriete muziek in mijn oren, waande ik me weer in het wonderbaarlijke stukje niemandsland: het gevoel dat ik heb als ik onderweg ben. Het maakt blijkbaar niet uit of ik in India zit of in de intercity naar Den Haag: het gevoel is hetzelfde. Mijn besluit staat vast: mijn zoon gaat met me mee de wijde wereld in!
Loslaten
Alles op zijn tijd natuurlijk! Ik krijg nog regelmatig een hopeloos amateuristisch gevoel bij mijn moederschap. Iets wat, oké, terecht is aangezien het mijn eerste kindje is. Door een combinatie van loslaten en het gebruik van een thermoskan begin ik echter op een volleerde alleenstaande babymoeder te lijken.
Het eerste wat ik namelijk doe ‘s ochtends, nog voor het verschonen van mijn zoontjes volle nachtluier, is de waterkoker aanzetten en een thermoskan vullen. Zo heb ik de daaropvolgende uren gegarandeerd warme thee. Daarnaast ben ik écht gaan loslaten wat andere mensen denken van mijn ouderschapsstijl. Ik krijg te pas en te onpas advies om te oren geslingerd. Ik reageer beleefd en laat het verder langs me heen gaan. Ook heb ik het losgelaten dat mijn huis spic en span moet zijn of mijn was bijgewerkt.
Hulptroepen en Hybride Hobby’s
Nu, zeven maanden na de geboorte begrijp ik waarom iedereen het bewonderenswaardig vond dat ik alleen het ouderschapsavontuur aan zou gaan. Nogmaals, ik had en heb geen andere keuze dan ervoor te gaan. Dat neemt niet weg dat het dan soms een zware klus is. Ik probeer balans te vinden tussen het inroepen van hulptroepen uit mijn “village” en het zoveel mogelijk samen met mijn kindje doen.
Als ik even stil sta en achterom kijk, ben ik trots op mezelf. Ik sta weer met hart en ziel in het leven en vertrouw erop dat ik mijn kind de mooiste dingen mee kan geven.
