Column: Do not touch – Nynke in Laos

door Nynke Bos

‘Falang!! Falang noi!’ Kleine witte mensen. Het wordt ons te pas en te onpas nageroepen op straat. Er wordt gewezen,  gelachen, vertederd gekeken. En dat is prima, het went om een uitzondering te zijn. Bovendien ben ik apetrots op mijn drie blonde snoetjes, die mogen best gezien worden. Waar ik moeilijk aan kan wennen is dat de gemiddelde Lao voorbijganger de kinderen ook wil aanraken. Even knijpen in het zachte peuterarmpje, kneden in het mollige babybeentje en de gouden haartjes van de oudste worden op echtheid gecontroleerd. Het levert soms ingewikkelde situaties op. Als een slinger lopen we geregeld over de stoep naar huis, wat al ingewikkeld genoeg is aangezien de stoep vol staat met auto’s, scooters, spannende honden, kraampjes met parasols en hete barbecues.

Als de laatste in de slinger dan ook nog aan zijn armpje wordt vastgehouden, wordt de hele slinger uit zijn verband gerukt en kukelen we als een dominorijtje om. Of een van de blonde snoetjes probeert de boobytrap te omzeilen en botst heel ongelukkig tegen een muurtje. De eerste weken ging ik behoorlijk uit mijn plaat als er weer eens iemand aan de kinderen kwam. Of als er iemand een camera tevoorschijn haalde om samen met de blonde koppies een superoriginele selfie te maken. Als een leeuwin beschermde ik mijn kroost tegen de klauwen en camera’s. In no-time verweerde de oudste zichzelf in drie talen tegen graaiende handen.

In no-time verweerde de oudste zichzelf in drie talen tegen graaiende handen

Tot een verrassend goed Engels sprekende dame mij eens rustig uitlegde hoe het nou zit in de Aziatische cultuur. Men houdt gewoon ontzettend van kinderen, dat ten eerste. En als iemand een lief exemplaar voorbij ziet komen, dan wil hij het gewoon knuffelen, ermee spelen, een grapje maken. ‘Wij houden allemaal van alle kinderen en zorgen er samen voor. Doen jullie dat in Europa dan niet? Wat doen jullie dan als je een lief kindje ziet?’ Daar moest ik even over nadenken. Wat doe ik als ik een schattig kindje zie op straat? Dan denk ik ‘Wat een schattig kindje’ en loop ik verder. In de rij van de supermarkt wil ik mij nog wel eens wagen aan een spelletje kiekeboe. Maar nee, ik buk niet midden op straat om een vreemd kind te knuffelen of even in het been te knijpen. Het komt niet eens in me op. Ik bewaar mijn affectie voor kinderen van mijn vrienden, kinderen waarvan ik houd.

IMG-20160119-WA0004

Mijn dochter krijgt een baby in haar handen

Maar met andere mooie dingen kan ik mij minder goed inhouden. Zie ik een mooi sjaaltje, dan wil ik zeker ook even voelen hoe zacht het is. Loop ik door de IKEA, dan glijdt mijn hand automatisch over de banken, de tafels en het beddengoed. Waarom aai ik dat leuke kind dan niet dat voorbij rent? Waarom duik ik die kinderwagen niet in om de pasgeborenbabylucht te snuiven?  Zou het niet heerlijk zijn als de moeder van die kinderen mij dan niet zou doden met haar blik?

In Vientiane waar we nu een half jaar wonen zijn we inmiddels oud nieuws. We kunnen veilig over straat zonder nagejoeld te worden. Op onze vaste wandelroutes is de aandacht er niet minder om. En we beginnen er allemaal voorzichtig van te genieten. Op de markt wordt de baby uit de buggy gehaald en rondgesjouwd terwijl ik groente en fruit verzamel. Bij de stickyricekraam worden de gouden haartjes van mijn dochter gekamd en gevlochten en krijg ik van een trotse oma een pasgeboren baby in mijn armen geduwd. Als we spelen bij de tempel duwt de monnik mijn zoon rond op zijn fietsje en smeert hij crème op zijn knie als hij weer eens gevallen is. Samen zorgen voor de kinderen, dat is stiekem best leuk.

IMG_20151101_105346

Nynke reist met partner en drie kleine kinderen naar Laos om daar minimaal een jaar als vrijwilliger les op een school te geven.

Bestel ook  Nynkes nieuwe boek Verstoppertje in de tempel!

Meer samen leven:

Column: Een commune in de polder

Over Utopia, sprookjes en dromen: leven in een gemeenschap

Doorbreek de eenzaamheid

 

Boekentips

Word lid

In onze fijne online community verbind je met gelijkgestemden

Verder lezen

Rouw bij scheiding

Rouw bij scheiding

Rouw bij scheiding, is dat niet gek? Nee dus. Een scheiding is en blijft een rouwproces. Ongeacht wie de beslissing neemt, gaat ieder gezinslid door een eigen periode van rouwverwerking heen. En ieder mens rouwt op zijn eigen unieke manier. In (en na) een scheiding...

Rouwen in de kraamtijd

Rouwen in de kraamtijd

Rouwen in de kraamtijd - daar moet je niet aan denken. Een beginnend en een eindigend leven in dezelfde periode, dat doet iets met je. Het overkwam Joos Hooimeijer en haar vriend. Midden in de zomer werd er bij mijn vader longkanker met uitzaaiingen geconstateerd. Van...

Column: Spinnen en andere monsters

Column: Spinnen en andere monsters

 “Aaah,” klinkt een ijselijke gil ergens op één van onze trappen, “papa, kom snel, kom snel.” Trappelvoetjes klinken vol ongeduld. “Een spin, een spin!” In gedachten zie ik zijn wijzende vingertje voor me. Ik...

Waarom we niet over vaccineren schrijven

Waarom we niet over vaccineren schrijven

Vaccineren. Een spannend thema om over te schrijven. Je bent van Kiind gewend dat we pittige onderwerpen niet schuwen, en dat we best stellig durven zijn. Eerlijk over ouderschap. We laten het je weten als er nieuws is over giftige stoffen. We geven informatie over je...

Column: Inspiratie vinden in snippers

Column: Inspiratie vinden in snippers

Mijn dochter Lisa gooide haar tekenpapier weg, het een na het ander, terwijl ze amper iets op de blaadjes getekend had. Ik besloot me ermee te bemoeien. ‘Het is zonde van het papier Lisa, om het weg te gooien als er bijna niets op staat. Daar worden bomen voor...

Project Humanae: Een mens is niet zwart of wit

Project Humanae: Een mens is niet zwart of wit

Een tijdje terug volgde mijn zoon via de Museum Jeugduniversiteit een college in het Museon in Den Haag. Precies op dat moment was fotografe Angélica Dass daar aanwezig voor haar project Humanae. Schoonheid van de huid Wat Humanae precies is en waarom Angélica dit...

LEES GRATIS HET INTERVIEW MET ALFIE KOHN

Het interview met de grondlegger van het onvoorwaardelijk opvoeden in je mailbox? Je ontvangt meteen ook de Kiindnieuwsbrief vol inspiratie (uitschrijven mag).

Het is gelukt, we gaan een mail naar je typen! (check ook je spamfolder)

0